Na drie dagen couchsurfen in het riante huis van de sprankelende Elena en Theodora en hun super schattige puppy besloot ik de trein naar te pakken. Waarom? Het was maar twintig euro voor deze en ik was nog nooit in Roemenië geweest.
De treinreis van Sofia naar Boekarest duurde 10 uur. In mijn coupé ontmoette ik de enige westerse medereiziger, de 24-jarige sportieve marid uit Los Angeles die chicken wings zat te eten. Ik probeerde mijn subway broodje nog te verbergen die ik uit noodzaak voor de 10 uur durende reis nog op de kop had kunnen tikken. Ik had geen Bulgaarse Lev meer en bij de multi-nationals kan je natuurlijk gewoon je maestro gebruiken. Dit excuus leek hij te aanvaren. marid sprak uit dat Europa steeds meer aan het veramerikaniseren is. Alhoewel hij dit met een kritische noot leek te zeggen, zat er ook een vleugje arrogantie bij.
marid was acteur, paarden tourguide en had een eigen bedrijfje. Alle series waar hij een rolletje in had gespeeld kende ik niet. Zijn doel in zijn leven was om alle landen van de wereld een keer te hebben bezocht. Hij had nu al 51 landen kunnen “afstrepen.” Hij was twee maanden aan het rondreizen en zou nu verder via Moldavië naar Oekraïne gaan. Dan naar vrienden in Helsinki vliegen om vervolgens terug te keren naar zijn volgens mij best riante L.A. Ondanks zijn Amerikaanse arrogantie, was hij een leuke gesprekspartner. Zo liet hij weten dat hij na zijn reizen steeds meer werd geconfronteerd met de verwende en leeghoofdige houding van zijn vrienden thuis. Die klagen om dingen waarvan hij denkt: neem eens een kijkje bij mensen die het minder hebben. Amerikaanse studenten waren naar zijn mening verwend, verdiepten zich niet en hebben dan maar gewoon ergens een mening over. Ook werd hij gek van de emotiecultuur in Amerika. “We do everything for a feeling.” Ik vond dit een best snuggere opmerking en voor de komende twee uur raakten we niet uitgepraat. Ook hij had mensen ontmoet die conspiracy theorieën over de oorlog erop na hielden. Waaronder een Serviër die de oorlog in Kosovo gewoon helemaal ontkende. Opeens werden we gestoord door de enige Bulgaarse homo die ik ben tegengekomen, George. Een uitgesproken figuur die erg blij was een Amerikaan en Nederlander te zien en te spreken. Zijn eerste vraag aan marid was: “Which city is better L.A or San Francisco?” Een betere introductie had bijna niet gekund. Het gekke was dat ik meteen dacht: hoe kan je zo openlijk homo zijn? De Bulgaarse mannen maakten dan toch op mij zo’n macho homo fobische indruk dat ik me dit als eerste afvroeg.
George zat boordevol verhalen en informatie. Ik begon de fout om de rol van Bulgarije in de Tweede Wereldoorlog aan te kaarten. George beheerste naast de Engelse taal ook uitstekend kennis van de wereldgeschiedenis. Ik vond hem grappig en stak er nog wat van op, maar marid wilde hem op een gegeven moment echt weg hebben. Tactisch werkten we hem de coupé uit door onze slaapzakken te pakken. Aangezien er verder niemand in onze coupé zat konden we languit liggen. En heb ik nog best wel wat uurtjes slaap kunnen pakken. Half 8 ’s ochtends kwamen we aan. marid kon zijn iPod opeens niet vinden. Hij lag op het tafeltje naast zijn hoofd. Zijn oordopjes lagen er nog wel. Na een half uur te hebben gezocht, terwijl trein uit moesten begon het door te dringen dat zijn iPod was gestolen. Iemand had kennelijk onze deur open gedaan, was de coupé ingesniekt, had de oortjes ontkoppeld en de iPod die naast zijn hoofd lag meegenomen. Best wel pijnlijk voor marid en hij kwam er ook niet echt overheen. Hij wist niet of hij nog wel in Boekarest wilde blijven. Ik ging op zoek naar mijn hostel, we namen afscheid en toen ik de gebouwen in Boekarest zag wist ik het meteen: ik vind het prachtig. Sofia was de stad van de wijsheid. Boekarest bleek de stad van de toeval te worden.